EN: My Hut Is On The Edge
Psychiatrist Victor Kandinsky once said “Not only bodily diseases are capable of epidemic spread; diseases of the soul, mental disorders also often take on an epidemic character.”
The “mental epidemic” of the absolute indifference to everything that happens around has become a reality of our time. Fear of the state machine; selective denial of reality; learned helplessness and the resulting social irresponsibility are ingrained even at the language level.
I visualise various traditional proverbs of different languages referring to avoidance and minding your own business with fictional scenarios. Each of the picture refers to the proverb of one and the same meaning — “I don’t care”.
I play with humour and visually interpret contemporary ignorance on social and political issues.
In the second part of my project, I reflect on empathy as a necessary phenomenon for the development of society and tolerance.
By making visual performance, I invite to symbolically sit on someone’s chair and to understand what guides a person in determining his/her position of civic behaviour.
PL: Moja chata jest z skraju
Psychiatra Victor Kandinsky powiedział kiedyś, że “Nie tylko choroby ciała są zdolne do rozprzestrzeniania się w formie epidemii; choroby duszy, zaburzenia psychiczne również często przybierają taki charakter”. Mentalna epidemia absolutnej obojętności na wszystko, co dzieje się wokół, stała się rzeczywistością naszych czasów. Strach przed maszyną państwową, wybiórcze zaprzeczanie rzeczywistości, wyuczona bezradność i wynikająca z tego społeczna nieodpowiedzialność są zakorzenione nawet na poziomie języka. W swojej pracy wizualizuję tradycyjne przysłowia funkcjonujące w różnych językach, ale wyrażające jedną myśl: “Nie obchodzi mnie to”. W ten sposób interpretuję współczesną obojętność na problemy społeczne i polityczne.
A przecież wszyscy na różne sposoby możemy brać udział w życiu społecznym. Dlatego w drugiej części projektu zastanawiam się nad empatią jako zjawiskiem koniecznym dla rozwoju wspólnot i budowania tolerancji. Wykonując performance wizualny, zapraszam do symbolicznego “siedzenia na czyimś krześle” i próby zrozumienia, co kieruje daną osobą w określaniu jej zachowań obywatelskich.
